Ο μαθητής μας, νικητής στο… survivor των πολυεθνικών!

Μπαίνοντας στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών ο Παναγιώτης έχει ήδη ολοκληρώσει τα μαθήματα αγγλικών του, ενώ έχει φτάσει και τα γερμανικά του σε ένα καλό επίπεδο. «Παρασυρόμενος από έναν φίλο, κάνω το μεγάλο βήμα να ξεκινήσω Ιαπωνικά» θυμάται σήμερα, «έκανα συνολικά δυόμιση χρόνια στο Siountri School και κατάφερα να πάρω δύο πτυχία γλωσσομάθειας». Αν και με το πέρας των ετών έχει χάσει τη μεγάλη εξοικείωση με την ιαπωνική γλώσσα, μπορεί πάντοτε να διαβάσει και να συνομιλήσει, ένα διόλου ευκαταφρόνητο προσόν δεδομένης της πολυπλοκότητας της γλώσσας.

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές στο Πολυτεχνείο και τις στρατιωτικές υποχρεώσεις στην Ελλάδα, ο Παναγιώτης αποφασίζει να συνεχίζει με μεταπτυχιακό στο ESMT Berlin, μπολιάζοντας τις σπουδές του με γνώσεις μάνταζμεντ και διοίκησης επιχειρήσεων. «Το μεταπτυχιακό ήταν αγγλόφωνο και το πρόγραμμα πολύ απαιτητικό». Ωστόσο, είναι το πολυπολιτισμικό Βερολίνο που μοιάζει να τον σημαδεύει. «Το Βερολίνο δεν το θεωρώ Γερμανία, είναι μια ιδιαίτερη πόλη, που επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις στους κατοίκους της, προσφέροντας πολλές επιλογές στη διασκέδαση». Δεν μένει, όμως, για πολλούς μήνες στη γερμανική πρωτεύουσα, αφού το μεταπτυχιακό προϋποθέτει πρακτική τριών έως έξι μηνών, αλλά και την υλοποίηση ενός πρότζεκτ με μεγάλο κοινωνικό πρόσημο.

Για το πρώτο σκέλος ο Παναγιώτης μετακομίζει στο αριστοκρατικό Μόναχο. «Εκεί χρειάστηκα τα γερμανικά, καθώς ακόμα και εκείνοι που μιλούν καλά αγγλικά, προτιμούν να επικοινωνούν στη μητρική τους γλώσσα». Η πρακτική του στην ασφαλιστική εταιρεία Allianz είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, αφού το πόστο του απαιτεί τόσο γνώση των νέων τεχνολογιών όσο και διοίκησης επιχειρήσεων. Έπειτα από την πολύτιμη αυτή εμπειρία ζει άλλους τέσσερις μήνες στο Βερολίνο όπου κατόπιν ωρίμου σκέψεως επιλέγει εξειδίκευση – innovation technologies.

Η πραγματική περιπέτεια, όμως, ξεκινάει για τον νεαρό Έλληνα στην… άλλη πλευρά του Ατλαντικού. «Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2017 μεταβαίνω με άλλους τέσσερις συμφοιτητές μου με αποστολή του ΟΗΕ στο Εκουαδόρ, όπου θα προσπαθούσαμε να διερευνήσουμε τη δυνατότητα υλοποίησης του πρότζεκτ μας, που προέβλεπε την αξιοποίηση της ουσίας bromelain, που περιέχει ο ανανάς και η παπάγια, στη βιομηχανία». Η ιδέα είναι πολλά υποσχόμενη, ωστόσο έχει ακόμα ευοδωθεί, καθώς δεν πληροί απόλυτα τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών. «Απαιτούσε επένδυση 2-3 εκατ. δολάρια για την κατασκευή μιας μονάδας, που θα απέφερε κέρδη αλλά θα απασχολούσε μόλις είκοσι με εικοσιπέντε άτομα, έναν στόχο αριθμητικά κατώτερο από τον ευκταίο». Ο Παναγιώτης, ωστόσο, δεν πτοείται που το πρότζεκτ τους δεν παίρνει σάρκα και οστά. «Ήταν μια μοναδική περίοδος στη ζωή μου» ομολογεί, «έζησα σε έναν τόπο που ίσως να μην ξαναβρεθώ ποτέ». Χωρίς να κάνει μαθήματα ισπανικών μαθαίνει τα στοιχειώδη, «χαιρετισμούς, ευχές, αλλά και οδηγίες για να φτάσω σπίτι μου» λέει γελώντας, «επιστράτευα πολύ τη γλώσσα του σώματος».

Από το εξωτικό Εκουαδόρ «προσγειώνεται» στην πολύβουη Αθήνα, όπου στρώνεται για να ολοκληρώσει την πτυχιακή του και παράλληλα στέλνει αιτήσεις σε εταιρείες συμβουλευτικής. «Η Deloitte, η εταιρεία όπου σήμερα εργάζομαι, ήταν η δεύτερη που έστειλα πρόταση για πρακτική άσκηση». Ο Παναγιώτης, που έχει ως αρχή του να μην αφήνει τέτοιες ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες, απαντά θετικά, παρά το μεγάλο ρίσκο. «Ήταν τρεις μήνες αγώνας δρόμου, αφού ήμασταν πολλοί «πρακτικάριοι» αλλά μόνο μια διαθέσιμη θέση». Ένας Ιταλός, μια Ελβετή, ένας Βρετανός, ένας Αυστριακός και ένας Έλληνας διαγωνίζονται κυριολεκτικά σε ένα «survivor» επιπέδου πολυεθνικής με στόχο να αποδείξουν τα προσόντα και τις αντοχές τους. Νικητής βγαίνει ο Παναγιώτης, λαμβάνει πρόταση για μόνιμη συνεργασία, δεσμεύεται, όμως, να τελειοποιήσει τα γερμανικά του, καθώς η Ζυρίχη βρίσκεται στο γερμανόφωνο τμήμα της χώρας.

«Με 3,5 μήνες εντατικά μαθήματα γερμανικών στο Siounti School κατάφερα να ανέβω από το επίπεδο Β2 στο C1». Δίνει στα τέλη Γενάρη τις εξετάσεις γλωσσομάθειας και από αρχές Φεβρουαρίου διασχίζει με έναν χαρτοφύλακα τους δρόμους της Ζυρίχης. «Δεν έχουμε ωράριο στη δουλειά μου, εξαρτόμαστε απόλυτα από το ωράριο των πελατών μας αλλά και από τις προθεσμίες ολοκλήρωσης κάθε πρότζεκτ» περιγράφει. Η περίοδος της ζωής του, που ο ίδιος παρομοιάζει με εκείνην του «νομά», έλαβε προ ημερών και επίσημα τέλος, όταν πήρε στα χέρια του από τη σπιτονοικοκυρά το κλειδί του διαμερίσματός του. «Είναι δύσκολο στη Ζυρίχη να βρεις σπίτι, γιατί υπάρχει μεγάλη ζήτηση και μικρή προσφορά» εξηγεί. Για πόσο θα μείνει, άραγε, στην Ελβετία; «Είμαι πολύ ικανοποιημένος, αλλά δεν αποκλείω κανένα ενδεχόμενο» απαντά γελώντας.