

Μία Γαλλίδα στου Ζωγράφου
Η Αθήνα της Mathilde
Η Mathilde, καθηγήτρια Γαλλικών στο Siountri School, θα μπορούσε να έχει πολιτογραφηθεί Ελληνίδα, αφού επισκεπτόταν την χώρα μας από… 6 μηνών. Η Αθήνα υπήρξε σταθερός προορισμός για την οικογένειά της που περνούσε μέρος των πασχαλινών διακοπών της πάντα στη Σίφνο. Έτσι, δεν ήταν άγνωστος τόπος η Ελλάδα για την Mathilde, η οποία αποφάσισε όταν ήταν 24 χρόνων να κάνει το μεγάλο βήμα και να ζήσει ένα διάστημα στη χώρα μας, διδάσκοντας Γαλλικά. Τελικά τι έγινε; Δεν έφυγε ποτέ, έγινε κάτοικος Αθηνών.
«Μου αρέσουν πολύ οι περιοχές της πόλης που έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν την αυθεντικότητά τους»
«…Όπως η περιοχή του Ζωγράφου, όπου ζω» μας λέει. Βέβαια η σχέση της με την Αθήνα δεν ξεκίνησε ιδανικά, αφού, όταν ήταν μικρή, την απωθούσε ο θόρυβος και η οπτική «βαβούρα»- «ήταν βίαιο για τα μάτια και τα αυτιά» λέει χαρακτηριστικά- το ίδιο ένιωθε εξάλλου και για το Παρίσι. Όταν όμως μετακόμισε αρχικά στην Αθήνα, έζησε στα Εξάρχεια, τα οποία αγάπησε για την ενέργεια τους, τη νυχτερινή ζωή, το ωραίο φαγητό, αλλά και τα γκράφιτι.
Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει βόλτες στο βουνό σε μια προσπάθεια να βρίσκεται σε επαφή με τη φύση (η ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε μες στη φύση, σε ένα χωριό της Γαλλία. «Τον χειμώνα συνδυάζω αυτές τις εξορμήσεις σίγουρα με κρασί και ταβέρνα, όπως τα “Έξι αδέρφια” που είναι η αγαπημένη μου. Το καλοκαίρι μου αρέσει να πηγαίνουμε στον Μαραθώνα ή τον Σχοινιά για να χαρούμε τη φύση και τη θάλασσα».


Είναι δύσκολο άραγε να συντονιστεί ένας Γάλλος την ελληνική πραγματικότητα; «Εκείνο που με κέρδισε είναι η απλότητα της Ελλάδας, το ανεπιτήδευτο και η ζεστασιά των ανθρώπων. Όταν είχα έρθει στην αρχή οι συνάδελφοι μου με καλούσαν τις Κυριακές για φαγητό με την οικογένειά τους, οι γειτόνισσες με καλούσαν για καφέ στο σπίτι τους, άνοιξαν το σπίτι τους» θυμάται η Mathilde. «Έπειτα λατρεύω που οι άνθρωποι συνηθίζουν να προσφωνούν τους άλλους λέγοντας “παιδί μου”, “αγάπη μου”- σε κάνουν να νιώθεις αμέσως μέλος της οικογένειας τους. Έτσι δεν είναι; Επίσης ξέρω πως αν χρειαστώ κάτι, μπορώ να χτυπήσω την πόρτα του διπλανού» προσθέτει.
Ωστόσο, δεν βλέπει τη χώρα πια, μετά από 12 χρόνια «με καρδούλες στα μάτια». Τι δεν της αρέσει καθόλου; «Ο τρόπος που αφήνονται οι Έλληνες να θυματοποιούνται. Έχουν πάρα πολύ δύναμη και σίγουρα δεν τους αναλογεί η ταμπέλα του τεμπέλη ή ό,τι άλλο τους καταλογίζουν. Όμως, μολονότι δεν το αξίζουν μοιάζουν σαν να το έχουν αφομοιώσει, δεν αντιδρούν, δεν έχουν πολεμήσει αρκετά να ανατρέψουν αυτή την εικόνα. Με μια φράση: Οι Έλληνες δεν λένε όχι όσο συχνά όσο θα έπρεπε».
Ευχαριστούμε τη Mathilde για την παραχώρηση των φωτογραφιών από το προσωπικό της αρχείο.

